ΜΕΣΣΗΝΗ

Η Μεσσήνη ήταν κόρη του Τρίοπα, βασιλιά του Άργους και σύζυγος του Πολυκάονα, του πρώτου βασιλιά της Μεσσήνης (σύμφωνα με άλλη εκδοχή, η Μεσσήνη ήταν αδελφή του Τρίοπα και κόρη του Φόρβαντα και της Εύβοίας). Το γεγονός, ότι ο Πολυκάονας ήταν δευτερότοκος γιος του βασιλιά Λέλεγα απο τη Λακωνία, ώθησε την φιλόδοξη γυναίκα του Μεσσήνη, να συγκεντρώσει δυνάμεις από το Άργος και τη Λακωνία και να ιδρύσει βασίλειο στη χώρα που αργότερα πήρε το όνομα της (Μεσσηνία). Υπήρχε ένας ναός στην πόλη που περιείχε άγαλμα της Μεσσήνης φτιαγμένο από χρυσό και Πάριο μάρμαρο. Στο πίσω μέρος του ναού, απεικονίζονταν οι μεταγενέστεροι βασιλείς της Μεσσηνίας. Στη διάρκεια της βασιλείας τους, τους επισκέφθηκε ο Καύκωνας, που εισήγαγε τη βασιλεία των Μεγάλων θεών. Σε νομίσματα των αυτοκρατορικών χρόνων εικονίζεται από τη μία πλευρά ο Δίας και από την άλλη η Μεσσήνη φορώντας πέπλο και στέμμα σε σχήμα τείχους.

Σύνταξη/επιμέλεια κειμένου: Λάμπρος Τάτσης
Facebook page

Φαέθων

    Κατά την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, ο Φαέθων (< φαέθων μτχ. τοῦ φαέθω=λάμπω, φωτίζω) ήταν γιος του θεού Ήλιου και της κόρης του Ωκεανού, Κλυμένης. 

   Στον «Τίμαιο, 22c» του Σόλωνος μας παραδίδεται, ότι ο θεός Ήλιος δέχτηκε να ικανοποιήσει μία επιθυμία του γιου του και του επέτρεψε κάποτε να ζέψει το άρμα του και να το οδηγήσει. Ο Ήλιος προειδοποίησε τον Φαέθοντα για τον κίνδυνο και τον παρακάλεσε να αλλάξει γνώμη. 
   Ο Φαέθων αποφασισμένος να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του, ανέβηκε στο άρμα όντας ανίκανος να το ελέγξει. Τα άλογα, μόλις αντιλήφθηκαν, ότι ο αναβάτης τους δεν ήταν ο θεός Ήλιος, άρχισαν άλλα να πετάνε ψηλά και άλλα να κατεβαίνουν στη γη. Το άρμα έφτασε τόσο χαμηλά, ώστε όλα άρχισαν να καίγονται και οι ποταμοί να στερεύουν από νερό. 
    Η θεά Γη παρακάλεσε το Δία να την σώσει και έτσι, ο θεός φοβούμενος για τους ανθρώπους, κατακεραύνωσε τον Φαέθοντα, σκοτώνοντάς τον στον Ηριδανό ποταμό. Οι αδελφές του Ηλιάδες, τον εντόπισαν νεκρό και αφότου θρήνησαν για αυτόν, προσπάθησαν να σηκωθούν από τον τάφο. Τα σώματα τους, όμως, είχαν μετατραπεί σε λεύκες (αίγειρες) και τα δάκρυά τους σε κεχριμπάρι.
   Κατά τον Οβίδιο στις «Μεταμορφώσεις», το άρμα του Φαέθοντος μαύρισε το δέρμα των Αιθιόπων και δημιούργησε την έρημο της Λιβύης.

Η πτώση του Φαέθοντος στον Ηριδανό ποταμό

Σύνταξη/επιμέλεια κειμένου: Πανουτσακοπούλου Ειρήνη
Facebook Page

Ο μύθος του Δείμου

        Γιος των θεών Άρη και Αφροδίτη, ο Δείμος θεωρείτο η προσωποποίηση του τρόμου στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία. Μαζί με τον αδελφό του, Φόβο, συνόδευαν τον Άρη στα πεδία της μάχης.
       Σύμφωνα με άλλους, πατέρας του ήταν ο Πόλεμος και αδελφός του ο Κυδοιμός.
      (Ο Φόβος ήταν η προσωποποίηση του φόβου, ενώ ο Κυδοιμός η προσωποποίηση του θορύβου της μάχης).

      Η ασπίδα του Αχιλλέα, καθώς και του Αγαμέμνονα έφεραν πάνω τη μορφή του Δείμου.

     Αναφορά στο Δείμο και στο Φόβο γίνεται στην «Ιλιάδα» του Ομήρου, στα «Ονειροκριτικά» του Αρτεμίδωρου και στα «Διονυσιακά» του Νόννου του Πανοπολίτη.

                              Ὄρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης, τοὺς δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη
                              Δεῖμός τ᾽ ἠδὲ Φόβος καὶ Ἔρις ἄμοτον μεμαυῖα, 
                              Ἄρεος ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη ἑτάρη τε,
                              ἥ τ᾽ ὀλίγη μὲν πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα
                              οὐρανῷ ἐστήριξε κάρη καὶ ἐπὶ χθονὶ βαίνει· 

                            «Και τούτους ο Άρης τους ξεσήκωνε, τους άλλους η Παλλάδα,
                             κι ο Φόβος κι η Τρομάρα κι η άπαυτα ξεφρενιασμένη Αμάχη, 
                             του Άρη του αντροφονια η συντρόφισσα κι αντάμα κι αδερφή του᾿ 
                             που λίγο λίγο πρώτα ασκώνεται, μα γρήγορα στυλώνει                
                             ψηλά στα ουράνια το κεφάλι της καί περπατάει στο χώμα».
   (Ιλιάς, Ραψωδία Δ, στ.439-443)

 

                            Δεῖμος καὶ Φόβος Ἄρεος υἱοὶ καὶ αὐτὸς δὲ ὁ Ἄρης στρα-
                            τηγοῖς καὶ στρατιώταις καὶ μονομάχοις καὶ λῃσταῖς καὶ
                            κυβευταῖς πᾶσι συμφέρουσι.  
  (Αρτεμίδωρος, Ονειροκριτικόν, 2, 39)


 
                                           καὶ αὐτίκα κῶμα τινάξας
                              πρώιον ἀρτιχάρακτον ὀπιπεύων φάος Ἠοῦς 
                              θερμὸς Ἄρης ἀνέπαλτο, Φόβον καὶ Δεῖμον ἐγείρας
                             ζεῦξαι φοίνιον ἅρμα ταχύδρομον· οἱ δὲ τοκῆι
                             σπερχομένῳ πείθοντο· καὶ ἀγκυλόδοντι χαλινῷ
                             Δεῖμος ἐριπτοίητος ἐπισφίγξας γένυν ἵππων
                             δέσμιον αὐχένα δοῦλον ἐπεσφήκωσε λεπάδνῳ, 
                             ζεύγλην δ' ἀμφὶς ἔδησεν· Ἄρης δ' ἐπεβήσατο δίφρου· 
 (Νόννος, Διονυσιακά, 29,367)




Σύνταξη/Επιμέλεια κειμένου: Πανουτσακοπούλου Ειρήνη
Facebook Page