ΑΡΧΑΙΟΠΑΙΓΝΙΑ

      Πολλά ήταν τα παιχνίδια που μαρτυρείται ότι έπαιζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Σκοπός του άρθρου είναι η παρουσίαση μερικών από αυτά .

 1) ΟΣΤΟΜΑΧΙΟΝ ( ὀστοῦν + μάχη )

Παιχνίδι διαδεδομένο στην αρχαία Ελλάδα. Αποτελόυνταν απο 14 γεωμετρικά σχήματα, που στο σύνολο τους σχημάτιζαν ένα τετράγωνο, με τα οποία 2 ή περισσοτέροι παίχτες έπρεπε να φτιάξουν γεωμετρικές φιγούρες. Το παιχνίδι αυτό μοιάζει με το σημερινό τανγκράμ. Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, οι φιγούρες που σχηματίζονταν ήταν οι εξής: μια περικεφαλαία, μια χήνα, ένας πύργος, μια κολόνα, ένας ελέφαντας, ένα αγριογούρουνο, ένα σκυλί, ένας κυνηγός και ένας πολεμιστής. Το παιχνίδι προέκυψε ίσως από ένα μαθηματικό πρόβλημα του Αρχιμήδη ή το αντίθετο.


2) ΓΙΟ-ΓΙΟ: Απαρτιζόταν απο δύο δίσκους που συνδέονταν μεταξύ τους με κυλινδρικό στέλεχος, γύρω απο το οποία τύλιγόταν το νήμα. Ο τρόπος λειτουργίας του παιχνιδιού αυτού είναι γνωστός, και επιτυχγανέται, όπως και τότε, με το να το αφήνουμε να πέσει και ετσι η κλωστή ξετυλίγεται ,ενώ με μια κίνηση του χεριού ξαναμαζεύεται, πάλι, γύρω από τον άξονα. Παρακάτω δίνονται κάποιες απεικονίσεις του παιχνιδιού :

3) ΧΑΛΚΗ ΜΥΙΑ : Η γνωστή σε μας τυφλόμυγα. Αγαπημένο παιχνίδι των αρχαίων Ελλήνων κατα τη διάρκεια του οποίου έδεναν τα μάτια ενός παιδιού με μαντήλι και το ίδιο έλεγε οτι θα κυνηγήσει τη χαλκή μυία. Τα άλλα παιδιά απαντούσαν ότι παρότι θα την κυνηγήσει δεν θα την πιάσει και τον χτυπούσαν απαλά με ραβδάκια μέχρι να πιάσει κάποιον άλλον και να πάρει τη θέση του.


4) ΚΟΤΤΑΒΟΣ : Κατεξοχήν συμποσιακό παιχνίδι, που σκοπό είχε να ρίξουν οι συμποσιαστές εύστοχα στάλες κρασιού σε μια λεκάνη με νερό, απευθύνοντας μια ευχή προς το αγαπημένο τους πρόσωπο. Πλείστες είναι οι αναπαραστάσεις.

5) ΑΜΠΑΡΙΖΑ : το σημερινό κυνηγητό.

6) ΔΙΕΛΚΥΣΤΙΝΔΑ : χρονολογείται από τον 5ο αιώνα και μετά. Οι παίκτες καρφώναν στο χώμα ένα δοκάρι που στο μέσο του είχει μια τρύπα από όπου περνούσαν ένα σκοινί. Στις δύο άκρες του, δενόταν από ένας παίκτης, έτσι ώστε ο ένας να μην κοιτάζει τον άλλο, και προσπαθούσαν τραβώντας με δύναμη, να φέρουν ο ένας τον άλλον κοντά στη δοκό. Θεωρούνταν ως μέσο για την ενδυνάμωση των παιδιών και τη βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης.

Σύνταξη κειμένου: Λάμπρος Τάτσης
https://www.facebook.com/Philo-Logic-520735501411626/